امام حسین هیچ گاه "سر آشتی" یا "تنازل" نداشت

امام حسین علیه السلام در نامه ای به بنی هشم نوشته اند که :"امّا بعد، فانّه من لحق بی منکم استشهد معی و من تخلف لم یبلغ الفتح، و السلام"

همانا هر کسی از شما به دنبال من بیاید شهید می شود و هر کس تخلف بکند فتح و پیروزی را درک نمی کند. والسلام

نامه فوق یکی از مهمترین نامه های حضرت ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) به بنی هاشم هنگامی که در مکه بودند، است در این نامه ایشان بین شهادت و فتح و پیروزی را گره می زنند؛ و هدف خویش را تبیین می کنند و آن را مقدس و فتحی الهی می دانند.
امام حسین(علیه السلام) نمونه ای جدید از فتح را تبیین می کنند. فتحی که با شهادت خویش و تمام یاران و اسیری خانواده خود محقق می گردد.
فتحی که مقدمه ای برای ورود ایمان است. چرا که خداوند در سوره مبارکه نصر، فتح را مقدمه ای برای ورود به دین الهی و ایمان می دانند؛ آنگاه که می فرمایند: إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ (1)و رأیت الناس یدخلون فی دین الله أفواجا (2)؛ (چون یارىِ خدا و پیروزى فرا رَسَد، و ببینى که مردم دسته‏ دسته در دین خدا درآیند،)
این فتح الهی هیچ گاه با تساهل و تسامح و اجازه نفوذ دادن به دشمن، حاصل نشد...
امروزه عده ای می گویند عاشورا به ما درس مذاکره می دهد غافل از آنکه عاشورا مدرسه ایستادگی در مقابل ظالم است..
از نصیحت اباعبدالله(علیه السلام) و تشر زدن ایشان به ابن سعد(لعنه الله) به عنوان مذاکره یاد می کنند و آن را به معنای تعامل سازنده تلقی می کنند.
 بسیاری در تاریخ درصدد آن بودند تا از ابن زیاد و شمر آدمی خیلی بد و از عمر بن سعد آدمی متوسط، ساده و تقریباً بد یاد کنند و امروزه نیز عده ای با ایجاد مقارنه ای کوچک از داعش و (فعلاً) رژیم صهیونیستی موجودی خیلی بد و از آمریکا بعنوان  موجودی متوسط، ساده و تقریباً بد ساخته اند.
لذا نه تنها در فرهنگ استکبار ستیزی خود از آمریکا حرف نمی زنند بلکه در سخنرانی آنها اگر تکبیری گفته شود،تا مکبرین به مرگ بر آمریکا می رسند سخنرانی خود را ادامه می دهند و نمی گذارند تکبیر کامل شود.
متأسفانه برخی از مسئولین چیزی بعنوان "استکبار ستیزی" در قاموس فکری خود ندارند.
امام حسین(علیه السلام) نعوذبالله هیچ گاه "سر آشتی" یا "تنازل" یا "برد برد" را نداشتند.
امام حسین (علیه السلام) به ابن سعد (لعنه الله) تشر زدند و او را نصیحت کردند تا حجت بر او و آیندگان تمام شود.
منقول است که حضرت اباعبدالله(علیه السلام) بعد از نصیحتی که افاقه نکرد به عمر بن سعد(لعنه الله) تشر می زنند و خطاب به او می فرمایند: ذبحک الله علی فراشک عاجلاً و لا غفر لک یوم حشرک ; خدا هرچه زودتر در بالینت تو را کشد و از گناهانت در روز حشر نگذرد.
"ذبحک الله" گفتن تعامل سازنده است!
حضرت اباعبدالله (علیه السلام) با این کار خود راه نفوذ دشمن را بستند و نگذاشتند از آن بهره برداری شود ولی بعضی ها مشتاق بهره برداری به نفع خود از آن هستند، شاید بخاطر آنکه مایل به انجام کار حضرت اباعبدالله (علیه السلام) نیستند و نفوذ دشمن برایشان مهم نیست.
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا